ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΛΙ

Δεν πέρασε πολύς καιρός, μόλις ένας χρόνος από τότε που το μεράκι δέκα δεκαπέντε ανθρώπων μετουσιώθηκε σε μια κυψέλη ΠΑΟΚτσίδηκης λεβεντιάς. Τότε ήμασταν λίγοι, άστεγο , αδύναμοι, τώρα αν και μέσα σε ένα αδιάφορο ως και εχθρικό περιβάλλον (στην Κύπρο τα πράγματα για τους ΠΑΟΚτσήδες είναι ίσως χειρότερα από ότι στο Λεκανοπέδιο )γίναμε πολλοί ,αποκτήσαμε το σπίτι μας, δυναμώσαμε .Ο Σύνδεσμος στη Λεμεσό είναι πια γεγονός. Εδώ και ένα χρόνο καινούρια ΠΑΟΚτσάκια πυκνώνουν τις γραμμές μας .Έπρεπε να γίνουν πολλά από την ιδρυση του ΣΦ ΠΑΟΚ Λεμεσού, και έγιναν, το ξέρουμε ότι πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα και θα γίνουν. Ηιστορία του Συνδέσμου στη Λεμεσό είναι γεμάτη περίεργα γεγονότα και ευτράπελες καταστάσεις. Ένα αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μελών μας είναι Κύπριοι και όχι Ελλαδίτες. Και μάλιστα αγαπούν τόσο πολύ τον ΠΑΟΚ που θα τους ζήλευαν πολλά αδέλφια της Θ4.

Χαρακτηριστικότερη όλων των περιπτώσεων είναι η περίπτωση του Μιχάλη Κ. Ο Μιχάλης δεν είχε γονείς από την Ελλάδα ,όταν ήταν παιδί δεν υπήρχε το διαδίκτυο και το you tube ,για να βλέπει την τούμπα να καίγεται ,η τηλεόραση είχε μόνο ένα κανάλι ,οι αθλητικές εφημερίδες σπάνιες και οι αναφορές τους στον ΠΑΟΚ ακόμα σπανιότερες, δεν σπούδασε Θεσσαλονίκη, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται δεν έχει έρθει ποτέ Θεσσαλονίκη , δεν έχει δει ποτέ από κοντά το μεγαλείο της Τούμπας. Τον ρώτησα αρκετές φορές πότε έγινε ΠΑΟΚτσής και με την αφοπλιστική ειλικρίνεια του απαντά πάντα με τα ίδια λόγια ¨από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ΠΑΟΚτσής ήμουν¨. Είναι η πρώτη περίπτωση ¨γονιδιακού ΠΑΟΚτσή¨. Γεννημένος από φτωχή οικογένεια, έχασε νωρίς τον πατέρα του και αναγκάστηκε να βγει νωρίς στο μεροκάματο. Λίγο οι οικονομικές δυσκολίες λίγο οι οικογενειακές του υποχρεώσεις ( παντρεύτηκε μικρός και απέκτησε τρείς κορούλες) δεν τα κατάφερε να πάει ποτέ στην Τούμπα. Τόσο καιρό όμως η ΠΑΟΚτσηδικη φλόγα παρέμενε άσβεστη μέσα του, και με την δημιουργία του Συνδέσμου έγινε πυρκαγιά, φούντωσε και έχει κάνει παρανάλωμα της θέρμης της και τις δικές μας καρδιές. Χωρίς τον Μιχάλη οι τοίχοι του Συνδέσμου θα ήταν λιγότερο μαυρόασπροι, στις νίκες μας θα ανέμιζαν λιγότερες σημαίες, και στις ήττες μας η πίκρα μας θα ήταν λιγότερο αβάσταχτη.

Στις 17 του φλεβάρη όμως όλα αυτά θα αλλάξουν. Επιτέλους ο Σύνδεσμος μας οργανώνει την πρώτη του εκδρομή στην Τούμπα. Η ανταπόκριση φοβερή. Με το ζόρι καταφέραμε να περιορίσουμε τον αριθμό στους 25 ( κυρίως λόγω έλλειψης αεροπορικών εισιτήριων. ) Το σημαντικό της υπόθεσης όμως δεν είναι αυτό. Το φοβερό είναι ότι ο Μιχαλάκης επιτέλους στα 45 του θα είναι μαζί μας. Για πρώτη φορά θα δει τα φώτα της Τούμπας, θα νιώσει τα τσιμέντα του γηπέδου να χορεύουν στο ρυθμό της ΠΑΟΚτσηδικης τρέλας μας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θα τα κάνει πάνω του. Είμαι σίγουρος ότι θα δακρύσει κατανοώντας, έτσι όπως μόνο ένας ΠΑΟΚτσης μπορεί , τους πραγματικούς λόγους που έγινε ΠΑΟΚτσής.

ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΣΤΟΥΡΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ

ΤΟΥΜΠΑ ΛΕΜΕΣΟΣ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΜΙΧΑΛΗ ΓΕΡΑ Η ΤΟΥΜΠΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ

Συντάχτηκε από τον ganbit γραμματέα του Σ.Φ. Π.Α.Ο.Κ. Λεμεσού