Ήρθε λοιπόν και το ποθούμενο παγκόσμιο κύπελλο, ο διακαής πόθος διαφόρων Ελληναράδων και πολλών "ειδικών ποδοσφαιράνθρωπων" έγινε πραγματικότητα. Αναλύσεις επί αναλύσεων και εθνικές κορόνες ακούσαμε πολλές και σε μεγάλη ένταση. Όσο δυνατά όμως και αν φωνάξουν οι καλοθελητές , η αλήθεια δεν κρύβεται, η γύμνια μας ειναι πασιφανής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ποδοσφαιρική ζωή μας.
Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και ο καθρέφτης του ποδοσφαίρου μας είναι η εθνική μας. Και σε μια ξεφτιλισμένη κοινωνία που τη διοικούν λίγοι απατεώνες και όνειρο των πολλών δεν είναι πώς θα βρουν τον τρόπο να ξεφορτωθούν τα λαμόγια, αλλά πώς να γίνουν λαμόγια οι ίδιοι , δεν θα περίμενα κάτι καλύτερο από αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες του ελληνικού αθλητισμού. Σε μια χώρα όπου οι βασικές συνιστώσες της Δημοκρατίας , ισονομία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη βιάζονται καθημερινά και ασύστολα και το χειρότερο χωρίς κανένας να διαμαρτύρεται, η "Εθνική" ποδοσφαίρου δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Τι όμως άλλαξε από το άγγιγμα του ονείρου το 2004 και φτάσαμε στην απόλυτη ξεφτίλα το 2010; Ένα μόνο πράγμα. Ο Ρεχάγκελ έμεινε πολύ καιρό στην Ελλάδα. Η παντοδυναμία της σήψης και της σαπίλας του κατεστημένου που ταλανίζει από γεννήσεως του το ελληνικό ποδόσφαιρο, που πνίγει τις νέες ιδέες, τη φρεσκάδα και τις δημιουργικές αντροπές, τον αλλοτρίωσε σε τέτοιο βαθμό που έχασε την αξιοπρέπεια του, όχι μόνο σαν προπονητής αλλά και σαν άνθρωπος. Το Σάββατο δεν χάσαμε ένα παιχνίδι, χάσαμε το μέλλον μας. Το Σάββατο έπαιξε η Κορέα με τον Παναθηναϊκό και φυσικά ο Παναθηναϊκός έχασε. Αυτή η Εθνική δεν αντιπροσωπεύει κανέναν Έλληνα. Αν σε αυτή την Εθνική χωράνε παίκτες που δεν κλώτσησαν μπάλα για χρόνια, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν να κάνουν μια τελευταία αρπαχτή τότε ας μην μας εκπλήττει η πτωτική πορεία μιας γερασμένης, αν όχι νεκρής, εθνικής, απόρροια της γνωστής αρρωστημένης αθηνοκεντρικής νοοτροπίας. Κανείς δεν αξίζει να παίξει στην εθνική αν δεν παίζει στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Το ταλέντο, η ποδοσφαιρική γνώση, το τσαγανό και κυριότερα οι εμφανίσεις έχουν λιγότερη σημασία από τις δημόσιες σχέσεις και την υποταγή στις βουλές των πέντε μεγαλοπαραγόντων που καταδυναστεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ελληνική δημοκρατία δεκαετίες τώρα. Αν ο Ρεχάγκελ έκανε ό,τι κάνουν όλοι οι ναιναίκηδες, σκύβοντας μπροστά στη χούντα τους, τότε καλά να πάθουμε. Τότε όμως αυτή η εθνική δεν είναι δικιά μου, δεν την θέλω, ας την χαίρονται αυτοί τους οποίους υπηρετεί.
Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και ο καθρέφτης του ποδοσφαίρου μας είναι η εθνική μας. Και σε μια ξεφτιλισμένη κοινωνία που τη διοικούν λίγοι απατεώνες και όνειρο των πολλών δεν είναι πώς θα βρουν τον τρόπο να ξεφορτωθούν τα λαμόγια, αλλά πώς να γίνουν λαμόγια οι ίδιοι , δεν θα περίμενα κάτι καλύτερο από αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες του ελληνικού αθλητισμού. Σε μια χώρα όπου οι βασικές συνιστώσες της Δημοκρατίας , ισονομία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη βιάζονται καθημερινά και ασύστολα και το χειρότερο χωρίς κανένας να διαμαρτύρεται, η "Εθνική" ποδοσφαίρου δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Τι όμως άλλαξε από το άγγιγμα του ονείρου το 2004 και φτάσαμε στην απόλυτη ξεφτίλα το 2010; Ένα μόνο πράγμα. Ο Ρεχάγκελ έμεινε πολύ καιρό στην Ελλάδα. Η παντοδυναμία της σήψης και της σαπίλας του κατεστημένου που ταλανίζει από γεννήσεως του το ελληνικό ποδόσφαιρο, που πνίγει τις νέες ιδέες, τη φρεσκάδα και τις δημιουργικές αντροπές, τον αλλοτρίωσε σε τέτοιο βαθμό που έχασε την αξιοπρέπεια του, όχι μόνο σαν προπονητής αλλά και σαν άνθρωπος. Το Σάββατο δεν χάσαμε ένα παιχνίδι, χάσαμε το μέλλον μας. Το Σάββατο έπαιξε η Κορέα με τον Παναθηναϊκό και φυσικά ο Παναθηναϊκός έχασε. Αυτή η Εθνική δεν αντιπροσωπεύει κανέναν Έλληνα. Αν σε αυτή την Εθνική χωράνε παίκτες που δεν κλώτσησαν μπάλα για χρόνια, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν να κάνουν μια τελευταία αρπαχτή τότε ας μην μας εκπλήττει η πτωτική πορεία μιας γερασμένης, αν όχι νεκρής, εθνικής, απόρροια της γνωστής αρρωστημένης αθηνοκεντρικής νοοτροπίας. Κανείς δεν αξίζει να παίξει στην εθνική αν δεν παίζει στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Το ταλέντο, η ποδοσφαιρική γνώση, το τσαγανό και κυριότερα οι εμφανίσεις έχουν λιγότερη σημασία από τις δημόσιες σχέσεις και την υποταγή στις βουλές των πέντε μεγαλοπαραγόντων που καταδυναστεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ελληνική δημοκρατία δεκαετίες τώρα. Αν ο Ρεχάγκελ έκανε ό,τι κάνουν όλοι οι ναιναίκηδες, σκύβοντας μπροστά στη χούντα τους, τότε καλά να πάθουμε. Τότε όμως αυτή η εθνική δεν είναι δικιά μου, δεν την θέλω, ας την χαίρονται αυτοί τους οποίους υπηρετεί.
ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΙΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου